ارتباط آموزه‌های تربیتی دعای ابوحمزة ثمالی با رشد مهارتهای اجتماعی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان

هدف: هدف از انجام این پژوهش، تبیین رابطة بین آموزه‌های تربیتی دعای ابوحمزة ثمالی با رشد مهارتهای اجتماعی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان بود. روش: این پژوهش به روش نمونه‌گیری تصادفی انجام شد و جامعة آماری آن، دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فرهنگیان استان تهران به تعداد 250 نفر بود. حجم نمونة آماری بر اساس فرمول کوکران، 151 نفر و از نوع همبستگی به صورت پیمایشی انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامة محقق‌ساختة آموزه‌های تربیتی و پرسشنامة مهارتهای اجتماعی گرشام و الیوت، با طیف پنج‌گزینه‌ای لیکرتی بود و روایی صوری و محتوایی آنها توسط صاحب‌نظران تأیید شد. پایایی پرسشنامه‌ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب: 94/0 و 81/0 محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به وسیلة آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیّره انجام شد. یافته‌ها: بین آموزه‌های تربیتی دعای ابوحمزه(توبه، توکل، خوف و رجا، دوری از ریا، دوری از کبر و غرور، محبت، شکرگزاری و حلم) با رشد مهارتهای اجتماعی(خودکنترلی، همدلی و همکاری) دانشجویان هدف، ارتباط معنا‌داری وجود دارد؛ در حالی که بین مؤلفة ابراز وجود، با هیچ یک از آموزه‌های تربیتی دعای ابوحمزه رابطة معناداری وجود ندارد. همچنین آموزه‌های تربیتی دعای ابوحمزه می‌تواند 42 درصد از رشد مهارتهای اجتماعی دانشجویان را پیش‌بینی کند. نتیجه‌گیری: رشد مهارتهای اجتماعی دانشجویان و آگاهی به تأثیر ادعیة مأثوره در زندگی را به دنبال خواهد داشت.